Speech Lucas Politici Den Bosch

Zie hier de speech die Lucas schreef en bracht voor de (oud)raadsleden van Den Bosch op 31 januari laatstleden:

Speech college Den Bosch

Een goede avond, dames en heren, mijn naam Lucas De Man, twitternaam: lucasdeman1,  ik ben artistiek leider van Stichting Nieuwe Helden, 1 van de 4 makers van HZT en sinds 2013 voor de komende 4 jaar: stadskunstenaar van Den Bosch.

Ik ben gevraagd jullie vandaag toe te spreken, het spel weer te openen. Ik ben gevraagd omdat ik jullie niet ken en toch verbonden ben.  Ik kom uit een ander land, uit een andere wereld en toch delen wij iets fundamenteels. Wij hebben ons verbonden aan deze stad. Wij hebben luidop in de openbaarheid gezegd en herhaald dat wij het beste willen met en voor deze samen-leving. Wij delen Den Bosch. Ik als kunstenaar, u als politicus, politica.

Dat is wat u bent, politicus.

Dat is wat u wilt zijn. Dat is wat u gekozen bent te zijn.

Komt van het Griekse politikei wat betekende 1. ‘burger van de samenleving’ 2. De Samenleving.

Het stond voor iedereen in de Polis, de stad, die vrij mocht spreken en meedenken. Elke vrije burger in de stad was een politicus. Als dat zo gebleven was dan waren er nu 143 825 politici in Den Bosch.  Maar dat  past hier niet in en daarom zijn jullie er. Jullie mogen spreken omdat wij met teveel zijn. Dat is democratie. Een paar spreken in naam van velen.

Jullie zijn gekozen. Prachtig is dat.  Toch? Wat voor een gevoel moet er niet door jullie heen gaan als je, elke ochtend wanneer je voor de spiegel staat, naar jezelf kijkt en beseft: Ik ben gekozen.

En toch is het niet altijd gemakkelijk. Kan ik mij zo voorstellen. 11 partijen in 1 zaal, een achterban, een overhead, een partijlijn, lobbygroepen, netwerken, vrienden, media, mensen met mening op straat, op internet…

Het is niet makkelijk te spreken als er voortdurend rond u heen geroepen wordt. 

U bent politicus/politica JA.  Zeker maar u bent ook een mens. En dat dreigt men in de buitenwereld al eens te vergeten. Dat u een mens bent die zoekt, die twijfelt, die probeert, die struikelt en weer opstaat. Een mens die voelt en niet weet, die vecht en liegt en bedriegt en gelooft in al zijn menselijkheid. U bent niet onfeilbaarder, slimmer, beter, moreler dan de andere mensen in uw stad. Gelukkig niet. Het enige verschil met de anderen is dat u gekozen bent. Is dat u mag meespelen in het prachtige, complexe toneelstuk dat men ‘politiek’ heet.

Kijk ik weet niet om welke reden u destijds of onlangs in de politiek bent gegaan? Misschien uit idealen, misschien uit onvrede,  misschien uit machtslust, misschien uit verveling, misschien omdat je iets voor je eigen wijk, buurt of familie wou doen, misschien omdat ze je dwongen, omdat je vader het wou misschien omdat je iets anders niet kon worden?

Het maakt niet uit, je bent er NU. Je zit er midden in. Je bent gekozen en moet dus mee spelen.

En u weet beter dan ik dat het een vreemd spel is:

POLITIEK:

Een spel waarbij de gangen belangrijker zijn dan de kamers. En waarbij je soms je zelf verlinkt.

Een spel waarbij je iemand ’s middags nog woordelijk slaat met 7 hamers maar ’s avonds met diezelfde weer een pintje drinkt.

 Een spel waarbij messen in ruggen en borsten worden gestoken maar evengoed handen en buiken geschud. Waar idealen eigenlijk compromissen zijn en er naast harde werkers ook een paar zijn ingedut.

Een spel met een beetje wol per heel veel blaten waarbij u ons steeds verzekert: ‘ik bedoel het goed’. 

 Een spel waarvoor u slaap en leven soms moet laten maar waarzonder deze stad het niet meer doet.

Beste dames en heren, politici van Den Bosch.  ik ken u niet dus ik weet niets over uw verleden. Ik kan geen koeien uit sloten halen of beren zien op de weg. En daar ben ik blij om. Ongetwijfeld zal hier al vanalles zijn gebeurd en hebben meerdere van jullie al dingen gedaan dat je liever anders had gezien. Ongetwijfeld ook zullen sommigen onder u al eens gedacht hebben :’bekijk het maar ik trek het niet meer’ of zijn er hier die gevaarlijk ambitieus zijn. Ik weet het niet en hoef het niet te weten. Als politieke maagd verschijn ik hier voor u. Uw zonden zijn niet vergeven, laat staan vergeten maar we beginnen wel weer met een schone lei. Vandaag immers geven we de start van weer een nieuw jaar. Een nieuwe ronde van het spel. We zitten nu in de hele kleine stilte voor de storm waar u zich straks samen weer in stort. En ik grijp deze stilte aan, beste politici/mensen om met u even te beschouwen waar we staan.

Het is nu 2014 en we zitten nog steeds midden in een crisis. Kut en Yes te gelijk.

Ik verwijs opnieuw even naar de Grieken waar ‘crisis’ van ‘krisei’ komt wat  ‘ommekeer’ betekent, ‘een moment van omslag’. De wereld wordt anders dan voorheen.

Dat kan je natuurlijk van elke tijd zeggen, dat ie anders is dan voorheen, MAAR om de zoveel tijd komen we in een grotere verandering dan normaal.  Om de zoveel tijd in de geschiedenis zie je dat er meer verandert in een paar jaar tijd dan de tientallen jaren ervoor samen. Nu zitten we in zo’n grotere omslag. Nu zitten we in zo’n crisis.

Ze is al een paar jaar bezig, komt dit en volgend jaar naar zijn hoogtepunt en zal dan nog wel een paar jaar duren. De ommekeer neemt zijn tijd maar is bezig. En u, gekozenen, zult mee moeten met deze ommekeer. Omdat u het beste voor hebt met deze stad. Omdat u verbonden en gekozen bent.

Maar wat dan, Lucas. Wat is die ommekeer? Wat dan? Zeg het ons in plaats van daar gewoon te staan. Spreek man!

Waar politiek bij de Grieken was: ‘elke vrije burger spreekt’. Werd het uiteindelijk: ‘een paar gekozenen spreken voor velen’ en gaan we nu naar: ‘

velen spreken en een paar gekozenen geven gehoor’.

Onlangs stond er in de Volkskrant een artikel met daarop de titel: “De Brabander neemt het over van de gemeente.”  Dat is wat er te gebeuren staat. Dat is wat er aan het gebeuren is. Dat is de crisis. Positief en Negatief.

De huidige regering, de huidige financiële situatie, de mogelijkheden van internet en communicatie én ‘de tijd van nu’ vragen de burger om meer zelfstandigheid, meer zelf te doen. Zorg, welzijn, educatie, kunst, architectuur, verzekeringen, energie noem maar op, moet de burger zelf gaan regelen, zelf  betalen, zelf ondersteunen.

Het negatieve aan dit verhaal is dat de burger het zelf moet doen en het niet (altijd) alleen kan. Het positieve is dat hij dit dan samen met anderen gaat regelen, uitzoeken, opzetten, proberen. Het negatieve is dat het niet meer kan zoals het ging, het positieve is dat men verbindingen legt en samenwerkingen aangaat die ervoor ondenkbaar waren.

Men breekt uit zijn hokje en gaat de straat op, de stad in. Men laat niet meer voor zich spreken, men spreekt zelf. Dat is een ommekeer. Dat zal niet zonder slag of stoot gaan, laat staan van een leien dakje. Het kost tijd, energie, winnaars en slachtoffers maar het gebeurt en zal niet meer stoppen. Onze samen-leving, onze stad zal de komende jaren grondig veranderen op gebied van wie wat doet en waarvoor verantwoordelijk is. En dat is positief en spannend tegelijk.

Als de burger gaat spreken, wat wordt uw taak dan, beste gekozenen, politici, sprekers in naam van velen. Wat betekent dit voor u? Wel, ook u zit in een crisis, in een ommekeer. Niet langer zult u de spreker, de bedenker, de beslisser zijn. U wordt de luisteraar. Nog steeds gekozen maar dan vooral om te luisteren, om te horen en om gehoor te geven aan.

U zult moeten luisteren en kijken naar wat die burgers doen, meer dan u nu al doet. U zult ze moeten laten doen, stimuleren waar kan, advies geven wanneer gevraagd, verbindingen leggen tussen de verschillende initiatieven, zelf meedoen en waken voor zij die uit de boten vallen. Meer dan u nu al doet. U zult moeten loslaten en tegelijk intens betrokken zijn, regels aanpassen, vrijmaken, begeleiden, het niet weten, open staan en gehoor geven aan. En dat meer dan u nu al doet.

Wat ik hier nu schets hoort niet bij 1 partij, gaat niet over 1 visie of mening. Wat ik nu hier schets gaat allen aan. Links, midden, rechts, boven, onder u zult de komende jaren moeten herdenken, herdefiniëren, heroverwegen wie u bent, wat u kunt doen, wat u moet doen.

De politicus in crisis is een feit. Ook een kans, een mogelijkheid, een probleem, een zoektocht, een geluk, een angst, alles maar in elk geval een feit.

Er zullen er zijn hier, die dit niet aankunnen, die zullen opgeven, sneuvelen, kapot zullen gaan. Maar aan zij die volhouden, kijken, luisteren en doen voorspel ik een prachtige tijd. Intens, zoekend en niet makkelijk maar tegelijk een prachtige tijd.

Een tijd waarin u als gekozene dichter dan ooit in de samenleving zult staan. Een tijd waarbij u nog meer dan nu het gevoel zult hebben dat u er toe doet. Dat u een taak hebt. Een tijd waarin u niet hoeft te trekken maar kunt duwen waar nodig. Een tijd waarin u niet als enige op de bres springt maar deel van een team wordt. Een tijd waarbij u niet enkel energie moet geven maar ook zult krijgen. Waarin uw eigen stad zichzelf in handen neemt. Waarbij kunt kijken naar de initiatieven en ideeën die zich zullen aandienen en waarvoor u moet zorgen dat die de ruimte krijgen. Een tijd waarin men zal komen vragen om mee te doen. Een tijd ook waarin het verschil tussen zij die doen en kunnen en zij die NIET, groter wordt dan ooit tevoren. Een tijd waarin u daar iets kunt aan doen, moet aan doen.

Een tijd waarin u zult moeten luisteren om gehoor te geven aan wat er echt gezegd wordt.

Niet makkelijk. Maar Churchill zei ooit: Succes duurt niet eeuwig en blunders zijn zelden fataal, het enige wat telt is de moed om door te gaan.

De komende jaren is aan zij die de moed hebben om door te gaan niet zoals ze altijd al deden, wel zoals ze nu moeten.

Ik leg zometeen deze microfoon neer dan zijn we vertrokken. Vergaderen, plannen, visies, strategieën, compromissen, allianties, opposities noem maar op, het gaat weer los. Ik heb niets over u te zeggen maar ik kan enkel hopen dat u het komende jaar in crisis durft te zijn en de moed zult hebben te luisteren en gehoor te geven aan zij die spreken.