Onder het motto: ‘ zoveel mogelijk in de wereld van de ouderen zelf duiken en meedoen met hun activiteiten’ heb ik woensdag de bingo gepresenteerd in verzorgingstehuis Padua.
Ik had een mooi pak meegenomen, kreeg een uitleg van stagair Bobbie en later nog eens van vrijwilligster Mieke die normaal ALTIJD de bingo doet. Mieke verzekerde me dat er ze naast me kwam zitten ‘stel dat er iets mis zou gaan’. Ik mocht niet te traag gaan, niet te veel grapjes maken, duidelijk genoeg spreken, niet te Vlaams, niet te snel praten, niet te saai zijn, de nummers twee keer zeggen, geen foute knopjes indrukken (bingo met balletjes is sooo last season) en zeker niet met de foute vinger drukken. (juist is wijsvinger, fout is al de rest)
Er zaten zo’n vijftig mensen ik had er zin in. Er waren 7 rondes (pauze na ronde 3) en er konden per ronde 3 prijzen gewonnen worden. 50 deelnemers en 21 prijzen, je zou voor minder 1,5 euro betalen om mee te doen. De prijzen gingen van een doos chocolade truffels of een setje olie en azijn tot een bon voor twee kroketten in de naburige snackbar en een setje mooie kommetjes met snoep.
Iedereen kans op een prijs denk je dan maar dat was niet zo. 1 bepaalde tafel achteraan links domineerde de hele bingo, met drie dames sleepten ze 7 prijzen in de wacht. Puur geluk of is er dan toch een “bingomaffia” zoals dat ene jaloerse oudje vooraan histe na ronde 5.
Het deelnemersveld bestond uit de helft aanleunouderen (nog fit en bij geest en heel competitief) een familie die opa opzocht en twee lange tafels licht tot minder licht dementerende ouderen met begeleidend personeel.
Het meest gehoorde antwoord toen ik vroeg naar hun liefde voor het spel was ‘dan zijn we er toch even lekker uit’ met variaties als ‘het is dan toch eens even gezellig’ en ‘dan zit je weer een paar uur niet alleen’ en een enkele ‘dan kun je eens iets winnen om aan je kleinkinderen te geven.’